Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Ζωντανος Νεκρος

Έξω γίνεται χαμός. Η βροχή δέρνει με πάθος τα σπίτια, ο άνεμος φυσάει να ξεριζώσει τον πλανήτη και εγώ καθηλωμένος στο καροτσάκι.
Ένα μήνα στην εντατική είδα πολλά. Μάλλον ένοιωσα πολλά. Ο χάρος ανάπνεε πάνω στο σβέρκο μου και περίμενε να με ξαμοναχιάσει για να με πάρει. Δεν με άφησε στιγμή μόνο μου εκείνη όμως.
Την άκουγα να κλαίει και ας λέγανε ότι ήμουνα σε κόμα.
Τα νεύρα μου δεν πήγεναν καλά ταιλευταία και η καρδιά μου με πρόδωσε. Και να ταν και η πρώτη φορά να πω στον διάολο.
Ήθελα να ζήσω γιατί είχα μια υπόθεση να εκρεμεί. Μέσα απο τοα παιδιά μου είχα ανακαλύψει τοσες κρυφές ομορφιές, τόσες κρυφές ελπίδες.
Με επαναφέραν με ηλεκτροσοκ.
Αν ήξερα πως τα σκοτώσανε δεν θα συνερχόμουνα. Γιατί η μοναδική αληθινή πρόταση των γιατρών είναι ότι για να ζήσεις πρέπει να το θελήσεις. Και εγώ το ήθελα πολύ. Αλλά δεν ήξερα.
Δεν ήξερα πως τα σκότωσαν.
Τώρα πια δεν βρήσκω ούτε μισό λόγο για να ζήσω.
Ζωντανός Νεκρος μέσα στην απόλυτη σιγή.

1 σχόλιο:

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Σοβαρά εισαι αρρωστος;

Πέρασες τέτοιο πρόβλημα υγείας ή κάτι αλλο θες να πεις αλληγορικα που δεν το κατάλαβα
Περαστικα πάντως αν ειναι αληθεια