Hμέρα Τρίτη-εκπλήξεις

Σήμερα γράφω νωρίτερα από κάθε μέρα.


Έχω καλά και κακά νέα.



Με το που μπήκα στο γραφείο με κάλεσε ο διευθυντής στο γραφείο του.

Πήρα προαγωγή. Αυτό δεν το περίμενα με τίποτα στον κόσμο. Κάτι υποψιάστηκα πως έπαιζε στην ατμόσφαιρα αλλά η αλήθεια είναι πως περίμενα να μου δηλώσουν την απόλυση μου. Τις τελευταίες μέρες δεν ήμουν και ιδιαίτερα αποδοτικός στη δουλεία μου. Πήρα δυο βδομάδες άδεια για να ξεκουραστώ, ιδέα του προϊστάμενου και με το που ήρθα πίσω αρρώστησα και έλειπα πάλι από το γραφείο. Ανάβαλε όλα τα ραντεβού μου με τους πελάτες εξηγώντας τους τι μου συνέβηκε και μου είπε να μείνω και σήμερα σπίτι. Αλλά εγώ ξεροκέφαλος όπως πάντα, ήρθα. Τι να έκανα σπίτι; Φόρεσα το λασπωμένο μου κουστούμι και ήρθα στο γραφείο κουνιστός και λυγιστός.

Όταν μου ανακοίνωσε την προαγωγή, που αυτά είναι τα καλά νέα, χάρηκα. Αλλά μετά θυμήθηκα πως προαγωγή θα πει μετακόμιση. Ε, μου την έδωσε. Δεν μ αρέσουν οι μετακομίσεις αλλά το χειρότερο είναι πως δεν θα έχω οπτική πρόσβαση στου Αχχιλέα και του Σιμών.

-Κύριε Αναστασίου, θα μπορούσα να παραμείνω στο γραφείο μου πέρα από την προαγωγή μου;

-δεν καταλαβαίνω. Ξέρω πως σ αρέσει η ησυχία και ξέρω πως δεν μπορείς τις γυναικείες κουβεντούλες.

-Ε ναι.. Δε λέω. Οι κουβέντες περί κομμωτηρίων και καινούριων αξεσουάρ με κουράζουν αλλά οι κοπέλες είναι αξιόλογες και τις συμπαθώ.(ψέμα πρώτο).

-Μη μου πεις. Και δεν προτιμάς την ησυχία σου ;

-Ε.. ωραία η ησυχία δεν λέω αλλά να.. δεν μ αρέσει η μοναξιά (ψέμα δεύτερο).

- Με εντυπωσιάζεις. Γιατί είσαι 3 χρόνια υπάλληλος μου και νόμιζα σε είχα ψυχολογήσει. Όλα έδειχναν πως είσαι ο κατάλληλος για την κενή θέση που προέκυψε, πως σ αρέσει η μοναξιά και η ησυχία και κυρίως σου αρέσει η άνεση. Άρα δεν μου μένει που να υποθέσω πως, ή έπεσα έξω για σένα ,ή κάτι μου κρύβεις.

-Εγώ κύριε Αναστασίου τι να κρύψω; Απλά ξαφνικά ανακάλυψα πόσο δεμένος είμαι με το περιβάλλον.

-Καλά πήγαινε να ετοιμαστείς για τη σύσκεψη και θα σκεφτώ τι θα κάνω.

-Αλήθεια θα το σκεφτείτε;

-Μα ναι. Πήγαινε τώρα.





Ελπίδα Ελπίδα μυρίζει ελπίδα..! Η μήπως όχι;

-Καμάρια μου! Δεν θέλω να σας αποχωριστώ. Δε θέλω. Μη μου θυμώνετε μη με αποπαίρνεται. Τι να κάνω; Να αρνηθώ την προαγωγή; Ζητήστε το και θα το κάνω.

Μα βεβαία και λέω αλήθεια. Το ξέρω πως την περασμένη φορά την απαρνήθηκα αλλά αυτή τη φορά της το χρωστάω.

Καμάρια μου! Το ξέρω πως ίσως αύριο ίσως να μην είστε εδώ αλλά σας το ορκίζομαι στο λασπωμένο μου σακάκι πως θα κάνω τα πάντα να μην πάτε πουθενά!

Καμάρια μου.. Μυρίζει Ελπίδα ..Μυρίζει ελπίδα, μήπως όχι;